Güncellemeler 23: Oradaydık ve şimdi buradayız

 

*** 10 yıl... 10 yıldır buraya yazmamışım. Nereden başlanır, nasıl yazılır,  o bile kaybolmuş bende. Başlayalım, gerisi gelir herhalde...

*** Geçen yılların özetiyle başlayayım. 10 yıl yaşlandım, bir sürü konuda fikrim değişti. Ben de birey olarak değiştim. Zaten 10 yıl önceki halimde kalmam garip olurdu. Dönüp yazdıklarıma baktıkça, daha önceki halimle bir problemim olmasa da, dönüştüğüm insanı daha çok seviyorum. Dönüşmeye, değişmeye devam ediyoruz, etmeliyiz de. 

*** Bu geçen 10 yıl içinde önce mecburi hizmet nedeniyle 2013 sonundan 2015 başına kadar Muş'un Malazgirt ilçesinde bulundum. Hayatımda yeni başlangıçlar vardı, o dönemi bir otel odasında 1 yıl tek başıma kalarak geçirdim, sonrasında o yeni başlangıç nihayete erdi, olmayacağı belliydi. Sonuç olarak dahil olan her iki insan için de iyi oldu. Yaşanması gerekiyordu, ilişkiler hakkında, kendim hakkında çok şey öğrendim. Kim hatalıydı, neden oldu soruları üzerinde çok düşündüm. Kimsenin hatası yoktu, herkes kendi açısından haklıydı, kimse haklı değildi. Bitti. 

*** Dönüp bakınca Malazgirt rüya gibi geliyor. Gerçekten yaşandı mı, diye soruyorum kendime bazen. 350 günlük bir paralel evren... Kendi zaman çizgimden çıkıp içinde bulunduğum bir cep zaman çizgisi daha çok. Bilbo Baggins'in de yazdığı gibi "Oradaydık ve şimdi buradayız" Oradaki ben, mecburi hizmet bıyığım, -25 derecede canım yanarcasına üşümem, içtiğim sigaralar,  Güroymak ilçesi girişinde geçirdiğim trafik kazası... hepsi o cep evreninde kaldı.

*** Mecburi hizmet bitince İzmir'e geri döndüm. Bir özel hastanede 6 ay çalıştım. Daha doğrusu kurumsal olmayan bir özel hastanenin içinde doktorculuk oynamaya çalıştım. Ne mesleki olarak, ne de etik olarak bana uygundu. Kariyerimde istediğim hiç bir noktaya varamayacağımı çabuk anladım. Hatta bunu İzmir'de de yapamayacağımı görünce, istikamet İstanbul'a çevrildi. 2015 sonlarına doğru, daha önce bahsettiğim hikayenin de sonuna geldiğimi görünce İstanbul'a taşındım, yine özel bir sağlık grubunda ama bu kez daha kurumsal ve beni tatmin eden bir yerde çalışmaya başladım. 

*** İzmir'i çok severdim, taşınıp İstanbul'a yerleşenlere hep laf ederdim, ama sevgili okur, hayatta yapmam dediğimiz çoğu şeyi sonradan yapıyoruz, öyle değil mi? İstanbul'da 7. yılımı bitirdim. Bu süre içinde bir an bile buraya taşındığım için pişman olmadım.  Şanslıydım, beraber çalıştığım insanlardan, hastalarımdan çok şey öğrendim. Mesleki ve akademik olarak istediğim kariyer çizgisine Malazgirt ve sonrasındaki İzmir patinajı sonrasında geri dönebildim. 

*** Yıllar geçti, eşimle tanıştım. üçüncü bir dilde başladık ilişkimize, pandemide bana kendi dilini öğretti. Hergün evde daha önce hiç bilmediğim bir dili konuşuyorum. Hala tercümede kaybolan şeyler var ama yavaş yavaş açığı kapatıyoruz. Huzur, mutluluk... bunlar çok değerli şeyler. İyi bir insan olmak için çabalıyorum. Emek sarfettikçe artıyor, başardıkça daha fazla tutunuyorum hayatıma. Sahip olduklarımın değerini bilerek yaşıyorum artık. 

*** Şimdilik bu kadar sevgili okur. Tahmin ettiğimden bile fazlasını yazmışım. Bir daha ne zaman yazarım, ne yazarım bilmiyorum. O da benim keyfim olsun ama geri gelirim illa ki, burası 15 yıldır kendimi yazdığım bir yer. Kendim olmaya devam ettikçe uğrarım...

it's just too late

Belki çok geç, belki değil. Bunu asla bilemeyiz.

Ama bir adamın gerçekte kimsesi olmadığını görmesi her zaman kolay olmuyor. Belki bunu farkettikten sonra her şey için geç oluyor. Yine de hiç bir zaman bitmiyor, zira bazısının bir öpücüğü için krallıklar verilirken, bir gülüşünün karşılığı kanla ödenebiliyor. O adam hayatının zirvesini yaşarken birden yerle bir olabiliyor. Buna şaşırmak saçma değil mi? Hayattan ne istiyorsa onu aldığını düşünen adamın gözyaşları içinde kalması haber niteliği taşımıyor? Sempati mi kazanıyor acıma hissi mi, o da belli değil. Tek gerçek onun yarattığı yıkıma kör, sağır ve umursamaz kalması.

 ...Ve evet sevgili okur bu adam da  odasında, toplanmış yatağında, ya da bir köşede bir şeylerin olmasını bekliyor. İçeri yağmur girsin diye camı açsa da, bu sadece dolan sigara dumanını dağıtmaktan başka bir şeye yaramıyor. Bazen tıkanabiliyor da. Her şey için sebepleri olan, vakıf olduğu için bilmesi gerektiğini düşünen bu adamın bu kez bir cevabı yok. Ya da müdahale edebileceği bir kudreti. Bekleyecek. Bekleyecek ve yeniden deneyecek, ya da yenilgiyi kabul edecek.

Çok mu geç dediniz? Eh, öyle olsun.

zatenkaybetti...

Hamburg

Onceki gezinin yazilari tembelligimden yarida kaldi. Su an yeni bir yolculugun ortasina geldim bile. Donunce bir yolunu bulup oncekileri hemen bitirip, yenilere gecmem lazim. O zamana dek bir kac gun daha kalacagim Hamburg'dan bir kare gondermekle yetiniyorum...

Amie

Bira yasağıydı falan derken Damien Rice performansı geri planda kaldı. Gerçi ben kalmaması için twitter'da elimden geleni yaptım ama olsun, buradan da yazayım...

Söylenecek fazla söz yok aslında. Mükemmel bir performanstı. Tek başına gelmişti ancak sahneyi öyle doldurdu ki, başka enstrümana gerek de kalmadı. O albümünün neredeyse hepsini; B-side'lardan The professor ve Woman like a man'i, 9 albümünden ise sadece Elephant ve 9 Crimes'ı çaldı.(yanlış hatırlıyorsam düzeltin)

Tek içimizde kalan Cheers Darlin'di. Halbuki Tişörtümüzü giyip, hazırlıklı da gelmiştik... O da bir sonraki sefere artık.

Bu da Amie. Videonun başında elim mikrofonu kapatmış ama olsun. Oradaydım ve bu video da onu hatırlatsın diye  hep burada olacak.

Blogu kötüye kullanma postu #2

Burayı takip ediyorsanız biliyorsunuz müzikle uğraştığımı. Hatta daha evvelden ders almak  istediğimde de blogumu kötüye kullanmıştım ve işe yaramıştı. 

Evde kayıt güzel bir şey. Bütün enstrümanları, vokalleri yapmak da iyi, ancak bir yere kadar... Madem resmen İzmir'deki son yılıma girdim, öyleyse neden en azından bu son yıl tekrar müzikle uğraşmayayım ki?

Uzun lafın kısası; belki bana yardım edersin diye yazıyorum sevgili okur. Artık birileriyle stüdyoda falan prova yapmak, gitar çalmak, şarkı söylemek istiyorum. Bu sen olursun, ya da birilerini arayan arkadaşların olur farketmez. 

Bana nasıl ulaşacağını biliyorsun

Jeremy

Pearl Jam'i de canlı izlemiş bulunduk, listeden birini daha çıkarabiliriz. Sahneye uzak olsam da, çekerken ellerim titremiş olsa da, oradaydım. Önemli olan sadece bu.


Yola dair yazılar ise çok kısa zamanda, sırasıyla gelecek...

Guncellemeler 22: on the road

**Uzun sure oldu yeni bir sey yazmayali. Hem az hem nadir yazmaya basladim... Havalar soguyunca duzelir. Her zaman oyle oldu cunku. En son kisin bir guncelleme yazisi yazmisim, bakalim o zamandan beri neler olmus.

**İhtisasin son yilina giriyorum. Gelecek yaz uzmanligimi almis olacagim. Ne zamanin ne kadar da cabuk ilerlediginden, ne de mecburi hizmet ve diger senaryolardan bahsedecegim simdi. Onlarla ilgili uzun uzun yazacagim zaten.

**Son yilima girmem demek, daha az is yuku cok daha az nobet anlamina geliyor sevgili okur. Gecen yaz 11 nobet tutarken simdi sadece 2 tane hafta ici nobeti tuttugumu soylesem ne demek istedigim daha iyi anlasilir. Evet, artik butun haftasonlarim bos, ama tembel adam, hala tembel adam...

**30'uma yaklasirken basladigim seyler arasinda anime izlemek var. Gurur duyarak mi, utanarak mi anlatsam bilemedim, ama cok guzel vakit gecirdigimi soyleyebilirim. Ogrendigim japonca kelimeleri toplum icinde mirildanmasam daha iyi olacak gerci...

**Aslinda bunlari, havaalaninda, telefonumdan yaziyorum sevgili olur. Birazdan tatile cikiyorum. Burayi takip ediyorsaniz, tatilin ayni zamanda bir suru tatil yazisi anlamina geldigini de biliyorsunuzdur. Cok orijinal bir plan yapmadim bu kez. Gecen yil gittigim Rock Werchter'e tekrar gidiyorum mesela, Pearl jam'i dinleyecek olmam bana gecen yil bu festivalden sonra ettigim butun buyuk laflari unutturdu. Elbette artik bir klasik olarak amsterdam da mevcut planim da. Bir de arada birkac gunluk Budapeste... Detaylari burada okuyacaksiniz nasil olsa.

**Tatil sonrasi İzmir'de final sezonu basliyor. Ben, Asimov ve her tatil oncesi verdigim kararlarim yine buralarda olacagiz. Neler olup bitecegini burdan takip edersiniz...

Gri limanlar

Stephen King, Kara kule serisinin sonunda, hep sonlarla ilgilenen acımasız okurlardan "Sizler yolculuğun keyfinin yolculuğun kendisinde değil de varış noktasında olduğuna inanan talihsizler, sizler yorgun karakterlerin dinlenmeye çekildiği Gri Limanları reddeden zalimlersiniz." diye bahsediyor.

Hiç bir zaman sonları sevmedim. İyi de, kötü de bitse hiç bir son beni mutlu etmedi. Okuduğum uzunca seriler, sezon sezon diziler... Bağ kurduğum hiç bir şeyin sonunu görmek istemedim. Çıktığım uzun yolculuklarda en çok ara durakları sevdim. Bazen 5 saatlik tren yolculuğu, gideceğim istasyonun kendisinden daha çok heyecan verdi.

Bazen yararlı aslında sonlar, zira bir şeyleri paylaşan insanlar birbirlerini gerçekten en sonda tanıyorlar. İlişki müessesesi beklentiler üzerine kurulmuşken, bu beklentiler bazen insanları mutsuz edip çileden çıkarmaya yetiyor. İnsanlar kendilerine yalan söyledikleri sürece mutsuz, ummaya devam ettikleri sürece ise sefil oluyorlar. Bu sefalet ve hüzünle başa çıkamadıkları o uzun yolun sonuna geldiklerinde ise çirkinleşiyor, gerçek yüzlerini gösteriyorlar. Geriye yolun kendisi değil de o, kargalarla dolu, yararlı ama kekremsi son kalıyor.

O yüzden hep yolculuklarımı hatırlıyorum sevgili okur. Tren camının soğukluğu, uçak penceresinden içeri dolacakmış gibi gelen beyazlık geliyor aklıma yolculuk deyince. Yolun kendisi, hiç bir sona ulaşmaksızın...

Evler

...ve adam sürüklenmeye devam etti. Rüzgar nereye götürdüyse oraya gitti. Elinden kim tutup çektiyse, kendini orada buldu.

Kendi evinin rahatlığını, koltuğunun konforunu aradı, ancak başkasının evinde kalmak daha kolaydı. Ne de olsa bir evden gidebilmek, bir başkasının evinizden gitmesini beklemekten daha az gerginliğe neden oluyordu . Bu nedenle farklı kokuları olan farklı evlerde uyudu. Yerin dibindeki ve en temiz şeyin kedi olduğu evden kendini kirlenmiş hissederek çıktı. Dikine uzanan binalardaki körfez manzaralı evin semtinden ve temsil ettiği her şeyden tiksindi. Dağınık öğrenci evlerindeki çarşafsız yataklarda dizleri ve dirsekleri yara oldu. Üçüncü kişilerin evlerindeki rahatsız kanepeleri paylaştı...

Sürüklendi. Sürüklendikçe içindeki boşluk büyüdü, kendinden uzaklaştı. Sürüklendikçe her şey anlamsızlaştı. Hissizleşti. Bütün hislere yukarıdan bakmaya başladı. Çevresindekilerin ilişkilerini küçümsedi. Hiç bir beklentisi olmadığı insanların bulduğu diğer insanlara ve onların paylaştığı şeylere kulplar taktı. Aşk acısı çekenlere güldü. Yaşanan heyecanlara anlam veremedi.

Alıştığı hayat tarzını sürdürebilmek için işine gidip geliyor, kazandığı parayla da dönüşümüne yatırım yapıyordu. Dönüşümü, duyularına ve ihtiyaçlarına hizmet eden bir varlık olma yönündeydi.  Adam her şeyin farkındaydı ve olanı biteni yine o ilgisiz gözleriye izliyordu.

Tüberküloz

...devam etmeden önce biraz önce yaptığım eylemi düşündüm. Elimdeki sigaradan uzunca bir nefes çekmiştim. Yaşım 30'a yaklaşıyordu ve ben yeni yeni sigara içiyordum. Sigara içtiğim her an aslında sigara değil de djarum içtiğimi düşünerek kendimi kandırıyordum. Demek insanlar sigaraya böyle başlıyorlardı. Bir süre boşluğa baktıktan sonra konuşmaya başladım.

"Aslında bu tüberküloz hastalığı gibi. Tüberküloz bakterisi de akciğere girdikten sonra vücut kendini korumak adına, akciğerde tutulan yerin çevresine duvarlar örer. Aslında o hastalık hep oradadır, vücut onu yenemez, bağışıklık sistemimiz onu yok edemez, onun yerine çevresini dokularla kaplar ki, başka bir yere yayılmasın. O duvarlar içinde dahi bazen bu hastalık alevlenir, belirli aralıklarla orada olduğunu belli eder. Adeta kendini unutturmak istemez. Üzerinden dekatlar geçse dahi çekilen bütün röntgen filmlerinde o odak görülür. Kimin, zamanında zamanında bu ince hastalığa yakalandığı belli olur.

Aslında benimkisi de böyle. Çok erkenden, kendimi savunmayı bilemezken edindiğim yaşadığım bu hayalırıklığı bünyemde aynı etkiyi yarattı. Bu reddedilmeyi yenemedim. Bünyem, onu yok etmek yerine çevresine duvarlar örerek hapsetti. Arada bu duvarlara rağmen O'nun orada olduğunu hissederek acı çekiyorum. Üzerinden yıllar, on yıllar dahi geçse de içime bakan biri bendeki o hastalıklı odağı her zaman görecektir. Ben de buna sahip olduğumu bilerek yaşamaya devam edeceğim. Daha önce çimentodaki izler örneğini vererek anlatmıştım. O çimento beni meydana getirirken bu izler oluştu ve kuruduktan sonra artık yapacak bir şey kalmadı."

Büyük bir ciddiyetle anlattıklarımı dinledi. Beni anlıyordu. Benim kim olduğumu biliyordu. Birbirimizin neler istediğini biliyorduk ve bu istediklerimiz uyuşana dek görüşmeye devam edecektik. Elbette bir gün, artık isteklerimiz uyuşmamaya başladı.

Bu hep olurdu, bir daha olmaması için de bir sebep yoktu...