Everybody dies alone

Balık halinden yiyebileceğimizin iki katı kadar balık almıştık. İkimiz de çoktan doymuş, tabakta kalan miktarın minimum olması için uğraşıyorduk. Neden sonra konu çok farklı yerlere geldi. İnançtan, dinden, adaletten, eşitlikten konuşmaya başladık.

"Bence olmalı, mutlaka gördüğümüzden, yaşadığımızdan fazlası olmalı. Büyük bir plan, bir amaç olmalı. Aksi takdirde bütün yaşadıklarımız, bütün yaşamlar çok anlamsız olacak, kalp durunca fişin çekilmesi, her şeyin bitmesi acı olacak"

"Yine de bazen düşünüyorum, eğer gerçekten yüce bir varlık, bir güç, bir yaratıcı varsa ve bize binlerce yıldır bakıyorsa, hala nasıl bu kadar acıya, bu kadar sefalete, bu kadar adaletsizliğe dayanabiliyor, işte ben bunu anlayamıyorum. Düşünsene her gün milyonlarca insan acı çekiyor, binlerce insan sırf yanlış coğrafyada doğduğu için açlıktan, sıtmadan ya da bir iç savaşta ölüyor, yüzlercesi anlamsızca katlediliyor"

"Veya mesela bizim şu an yiyemediğimiz kadar yemek önümüzdeyken, bazı insanlar hayatları boyunca bunlardan tatmıyor bile, sadece belki ekmek bulabiliyorlar" dedim.

Biraz düşündü, sonra; "Olsun, o da doyuyor sonuçta. doyduktan sonra neyle doyduğunun ne önemi var, belki en az senin kadar mutlu onlar, belki senden daha mutlular, bunu asla bilemeyiz. Dünyada her şey olması gerektiği için oluyor, hepsi önceden hesaplanmış şeyler, her şeyin bir sebebi var, ben buna inanıyorum." dedi.

Katılmıyordum, yine de deşmek istemedim. Ayrıca katılmam da gerekmiyordu, farklı fikirler lazımdı bana, her düşündüğümü onaylayabilecek biri değil. Meydan okunmalıydı belki, konuyu değiştirdim. Kahveyi orada değil de oradan geçeceğimiz yerde içmeye karar verdik...