Ummak üzerine biraz daha*

...Aslında gündelik yaşam üzerine kurduğum tüm teoriler, bu teoriler sonucu aldığım tüm önlemler, kendi zavallı hayatım üzerinde kontrolüm olduğu sanrısını beslemekten ileri gitmiyor. bu arada özel olarak zavallı bir hayatım yok, gayet de iyi idare ediyorum sanırım, ama evrenin ve tesadüflerin büyüklüğü karşısında bütün hayatlar zavallı kalıyor.

Ve ister istemez öğreniyoruz aslında elden bir şey gelmedğini. Bu kabulleniş belki kurtuluşun sinyalini veriyor. Zira artık mücadele etmeyip olanı kabullendiğin zaman belki istediğin(belki -istemek- iddialı olur), idare edebileceğin şeylere rastlıyorsun

İşte o yüzden ummak nasıl bir zehirse, mutluluk arayışı da öyle bir zehir, zira kimse mutlu olamıyor(en azından bu denkleme bir başkası dahilken olamıyor) Birinin mutluluğu diğerinin verdiği ödünlerin miktarıyla arttığından, bir süre sonra karşı tarafın verebileceği ödün kalmayınca bu bahsettiğim mutluluk "illüzyonu" çok yükseğe çıkan helyum balonu gibi birden patlayıveriyor. Çünkü evet çünkü insanlar beraber varolabilmeyi beceremiyor. Benim şahsi görüşüm de beraber varolabilmenin ütopya olduğu yönünde

O yüzden huzur için illüzyonlardan kaçınmak gerekiyor. Mutluluk değil de memnunluğu aramak, iddialı hayallerin peşinden koşmayı bırakmak gerekiyor. En zoru da bu, zira anlık heyecanlar beklentileri yükseltiyor, aynı zamanda helyum balonumuz da gökyüzünde, patlayacağı seviyeye doğru yükseliyor.

Seçimlerde ihtiyat gerekiyor. İradesi sağlam olanlar memnunluğu sürdürebiliyor, belki de neredeyse mutlu olabiliyorlar.

*Gönderilmiş öğeler klasörümden