Hayat bir kazadır

"Ey gece otobüslerine binenler, mutsuz kardeşler, biliyorum sizlerin de aynı yerçekimsizlik zamanını aradığınızı. Ne orada, ne burada, ama iki dünyanın arasındaki huzurlu bahçede başkası olup gezinmek. Meşin ceketli futbol meraklısının sabahki maçı değil, kanlar içinde bir kızıl kahramana dönüşeceği kaza saatini beklediğini biliyorum. Plastik torbasından ikide bir bir şeyler çıkarıp tıkman asabi teyzenin kızkardeşine ve yeğenlerine değil, öteki dünyanın eşiğine ulaşmak için can attığım biliyorum. Açık gözü yolda, kapalı gözü rüyalarda gezen kadastrocunun vilayet binalarını değil bütün vilayetlerin arkada kalacağı o kesişme noktasını hesapladığını ve en ön sırada uyuyan soluk yüzlü liseli aşığın sevgilisini değil, ön camı tutku ve hırsla öpeceği şiddetli buluşmayı düşlediğini biliyorum. Bu heyecanla zaten hepimiz, şoför sıkıca bir fren yaptığında, otobüsümüz rüzgârla şöyle bir savrulduğunda hemen gözlerimizi açıp yolun karanlığına bakıp o sihirli saatin gelip gelmediğini çıkarmaya çalışıyoruz."



En kötüsü de ses aslında. Fren sesi, korna sesi, aracın içindeki insanların uyarı, kızgınlık en çok da korku içeren sesleri ve en önemlisi çarpışma sesi...

Önünüze çıkan araca doğru giderken, evet sonuna kadar bastığınız frenin bir işe yaramayacağını bilerek giderken aslında bilinmez bir yere doğru da gidiyorsunuz. Bu saniyeler, belki bazen saniyelerden de daha az süren bu yolculuk, o kadar kısa, hem bir o kadar da uzun ki, sayamayacağınız kadar düşünce balonları patlıyor beyninizde, bir çok hesap geçiyor kafanızdan. Bu bütün düşünceler ve hesaplar beyhude, bunu siz de biliyorsunuz, çünkü siz ve önünüzdeki, son durağınız olan kamyonetin sağ yanı arasındaki metreler azaldıkça yapacağınız hiç bir şey sonucu değiştirmeyecek. Buna rağmen kafanızdaki düşüncelere engel olamıyorsunuz.

Yukarıda, beyniniz bunlarla meşgulken aşağıda böbrek üstü bezinde de hummalı bir çalışma var. Bu süngerimsi yapıdaki bezin içindeki milyonlarca hücrenin bu zamanlar için küçük kesecekilere depoladığı adrenalin, uzun süredir bu anı bekliyormuşcasına, çıkış zilini duymuş ilkokul çocukları gibi keseciklerini patlatıp kanınıza karışmaya başlıyor. Kalp atışlarınız hızlanıyor, göz bebekleriniz büyüyor refleksleriniz keskinleşiyor, ama nafile...

Vücudunuzun ve beyninizin hiç bir çabası işe yaramıyor ve nihayet o sesi, bir şeylerin yolunda gitmediğinin, bir şeylerin hasar gördüğünün habercisi olan ve sırtında bir sürü belirsizlik taşıyan o sesi duyuyorsunuz.

O sesle beraber olayın ikinci kısmı başlıyor. İlk duygu "merak" oluyor. Kendinize ve diğerlerine bir şey olup olmadığını merak ediyorsunuz, ellerinizi ayaklarınızı hareket ettiriyorsunuz, ettirebildiğinizi görüyorsunuz. Tabii elleriniz titreyerek ihtiyacınızdan fazla hareket edebildiğini gösteriyor. Arabadaki diğerlerini merak ediyorsunuz, herkes iyiyse bu kez kazaya karışan diğerlerine bir şey olup olmadığını merak ediyorsunuz ve tabii ki arabanıza ne olduğunu merak ediyorsunuz. Bu esnada ilginç bir coşkunluk hissi kaplıyor benliğinizi, nedenini anlamıyorsunuz ama içiniz içinize sığmıyor.

Size sonsuzluk kadar uzun gelen bir kaç saniyeden sonra nihayet kendinizi hazır hissettiğinizde, bütün meraklarınızı ve coşkunluğunuzu bastırmak üzere eliniz kapı mandalına gidiyor ve dışarı çıkıyorsunuz...