What I really need...

...is what makes me bleed.

...aşağı yukarı şöyle bir şey oluyor

Sevdiğimiz şarkıları içselleştiririz, ama bazıları vardır ki birebir bizi anlatır, bizimle tamamen örtüşür.

Damien Rice'ın Volcano'sundan bu blogda bir kaç kez daha alıntı yapmışımdır. "O" albümünün en güçlü parçalarındandır. Şöyle bir Bridge kısmı vardır ki asıl beni tavlayan yeridir:

"What i give to you
is just what i am going through
This is nothing new
No, no just another phase of finding
What i really need, is what makes me bleed
like a new disease
Lord, she's still too young to treat"

Bunu ilk dinlediğimden beri yaşadığım döngülere bakıyorum, bile bile yanlış insanları seçip onlara hep içinde bulunduğum dönemi yaşattığımı görüyorum. Hep benim yaşadıklarımın, yaşayacaklarımın ya da hayatımdaki dönüm noktalarının arifesinin oluşturduğu ajandaya göre hareket etiğimi, ettirdiğimi anlıyorum. Kendimi buluşlarımın her seferine denk gelenleri görüyorum.

O zaman anlıyorum ki benim asıl ihtiyacım olan belki de beni acıtacak, kanatacak birisi. Özleyeceğim, belki bir iki günlüğüne görmek için yüzlerce kilometre yapmaktan üşenmeyeceğim... Gerçekten aradığım, ona attığım her adımı yavaş yavaş atıp, aradaki hızlanmalarda "acaba çok mu gittim" diye endişeleneceğim birisi, Ona yolladığım her mesaja, ona söylediğim her söze alt metin katacağım gibi; onun bana söylediği, bana söylemediği her sözde alt metin arayıp, belki o alt metinlerde kendimi bulurum diye umutlanacağım kişi.

Şimdiye kadar hep ne istemediğimi bildim, neleri sevmediğimi sıraladım, nelerden nefret ettiğimi anlattım, ama artık ne istediğimi de biliyorum.

Öyleyse gel ey imkansız olan, korkma, ben kanamaya hazırım.